Νομίζω ότι ένα λάθος που κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε ότι η προπόνηση είναι ένας σκοπός από μόνη της, η προπόνηση όμως είναι πάντα το μέσο για κάποιο σκοπό.   
  Θα πρέπει να επικεντρωθούμε στο γεγονός ότι προετοιμάζουμε τον αθλητή να ανταπεξέλθει στην ανταγωνιστική αρένα, να είναι ιδιαίτεραπροσαρμόσιμος και αποτελεσματικός σε όλες τις ικανότητες που απαιτούνται για την αθλητική απόδοση.
  Αυτό απαιτεί ένα πολύπλευρο πρόγραμμα προπόνησης που προκαλείτον αθλητή για την επίλυση όλο και πιο σύνθετων προβλημάτωνκίνησης.
  Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στη μέτρηση της δύναμης, την επίδοση στοάλμα ή οποιαδήποτε άλλη φυσική ικανότητα που μπορεί να μετρηθεί,αλλά όλες αυτές οι μετρήσεις πρέπει να τεθούν σε ένα πλαίσιο. Επειδή ένας αθλητής σηκώνει στις πιέσεις πάγκου ένα Α ποσό ή έχει άλμα έναΒ ύψος δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα είναι ένας καλύτερος παίκτης.
  Το πρόβλημα είναι ότι, είναι εύκολο να παρασυρθείτε κυνηγώνταςαριθμούς και να  ξεγελαστείτε, ουσιαστικά πρόκειται για τυχαίους αριθμούς, εκτός εάν τοποθετούνται σε ένα πλαίσιο.
  Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι οι περισσότερες κλασικέςδοκιμασίες επιδόσεων μετράνε μόνο ένα μέρος του τρόπου παραγωγήςδύναμης.
  Γνωρίζουμε από την εμβιομηχανική ανάλυση και την εμπειρία ότι ημείωση της δύναμης είναι ο μεγαλύτερος περιοριστικός παράγοντας της κίνησης, και ότι η ιδιοδεκτικότητα προσδίδει ποιότητα στην κίνηση.
  Και οι δύο αυτές ικανότητες είναι δύσκολο να μετρηθούν, έτσι ώστε συχνά αγνοούνται.
  Η προπόνηση θα πρέπει να εξισορροπεί όλες τις φυσικές ικανότητες και να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν προπονούνται μεμονωμένα τα διάφορα συστήματα του σώματος, όλα τα συστήματα πρέπει να εργαστούν μαζί συνεργικά για να αυξηθεί η απόδοση.
  Συστήματα όπως το κεντρικό νευρικό σύστημα, το αυτόνομο νευρικό σύστημα, το ανοσοποιητικό σύστημα, το πεπτικό σύστημα, το ενδοκρινικό σύστημα, το σκελετικό σύστημα, το μυϊκό σύστημα, το καρδιαγγειακό σύστημα και το αναπνευστικό σύστημα, εργάζονται όλα μαζί για τη σωστή λειτουργία του οργανισμού.